Postmodern Dönemin Müslümanlara Sunduğu Fırsatlar

“Kedi kabahati üzerinde terbiye edilir” şeklinde bir eğitim yaklaşımı var.

Son 2 asırdır dünyanın direksiyonun tutmaya çalışan batıda gelişti modernist yaklaşımlar.

1680 de John Locke (1632-1704) öncülüğünde İngiltere kralı II. James (1633-1701)’e karşı gerçekleştirilen “muhteşem devrim” in sembolü gemilerin yelkenlerinde “Adalet-Protestanlık-Parlamento” yazıyordu.

Kilise’nin prangalarından Protestanlık ile kurtulduğunu düşünen batılı kafalar Grek-Latin-Kilise üçlüsünün oluşturduğu derinliği ilk planda kavrayamadılar.

O derinlik onları kuşatarak “dışlama/ötekileştirme/zorbalık” merkezli modernizmi netice verdi.

Modernizm başta iki dünya savaşı olmak üzere, bahsi bu yazının hacmini aşan ağır sonuçlarla tarihten çekildi.

Ödediği ve ödettiği büyük bedeller modern kafaların süngüsünü düşürdü ve bir kedi gibi kabahatlari üzerinde terbiyeye müsait hale getirdi.

Yerine gelen postmodern dönem insanlığa büyük imkânlar sunuyor.

İnsanın eğitime/öğrenmeye en açık olduğu zaman kendi yanlış ve kabahatini gördüğü, hatasından dolayı başına gelen musibeti yaşadığı vakittir.

“Dışlama/Ötekileştirme” mantığıyla “zorbalık” üzerinden hareket eden modern dönemin ulus devletleri hem kendi halklarına hem muhataplarına ağır bedeller ödettiler.

Postmodern dönemde “dışlama/ötekileştirme” nin yerini “dayanışma”ya, “zorbalık” pozisyonunu “hoşgörü” ye terk etti.

Grek-Latin-Kilise’nin dibinde olduğu batının günümüzde her zamankinden daha fazla doğuya ihtiyacı var.

Postmodernlik dünyanın eksenini batıdan doğuya doğru kaydırıyor ve bu engellenemez, önlenemez bir sonuç

“Gönül” kelimesinin lügatlerinde olmayan “Grek-Latin-Kilise” merkezli batılılar “dayanışma” ve “hoşgörü” için doğunun önünde diz çökmek zorundalar.

Maddi gelişmeler için fen bilimlerine yani akla ihtiyacımız olduğu kadar manevi tarafımızı temsil eden ruhun huzuru için dine yani kalbe/gönüle muhtaç varlıklarız.

Doğu’nun çoğunlukla “kalp/gönül” deyip aklı ihmal ettiği, batının yalnızca “akıl” üzerinden giderek gönlü/kalbi yok saydığı modernizm artık yok.

"Misyonerlik dürtüsü soldu ve haçlı ruhu kayboldu. Kültürel hegomanya çağı geçti. Postmodern dönemde artık kültür, uğrunda savaşılacak bir şey değil, tadı çıkarılacak bir şey."

(Zygmunt Bauman (1925-2017), Modernlik ve Müphemlik/Modernity and Ambivalance, Cambridge Press/1991, Ayrıntı Yay./2003, çev. İsmail Türkmen, s.376)

Dünya’nın aklı ve kalbi, fen bilimlerini ve din ilimlerini el ele, gönül gönüle verecek merkezine “hoşgörü ve dayanışma”yı koyduğu postmodern yaklaşımlara ihtiyacı var.

Dünyanın mevcut durumu bir kez daha Müslümanları göreve çağırıyor.

Kendini yetiştirmiş, dünyayı bilen, birkaç dil konuşan, yerel sınırları aşmış, büyük kalpli, keskin akıllı Müslümanlar için dünya hiç olmadığı kadar davetkâr, hiç olmadığı kadar muhtaç.

Yol eğitir, hicret olgunlaştırır, sabır ve istikrar zafere/kemale erdirir.

Peygamberimiz (s.a.v.) için yapılmış en iyi film olan “Çağrı”, atlı elçilerin dünyanın her tarafına “rahmet ve merhamet” iklimini taşımak için yola çıkmasıyla başlıyordu.

Dünya şu anda; o rahmet, dayanışma, merhamet ve hoşgörüyü kuşanmış, öğrendiği hakikatleri önce kendi nefsine yaşayan, aklı ve kalbi birlikte hareket eden (4X4) hasret ve özlemle Müslümanları bekliyor.

Haydi! Çıkın yollara…

Opportunities Offered to Muslims in the Postmodern Era

There is an educational approach that says “A cat is disciplined on its fault”.

Modernist approaches have developed in the West, which has been trying to hold the steering wheel of the world for the last 2 centuries.

In 1680, the sails of the ships symbolizing the “magnificent revolution” led by John Locke (1632-1704) against King James II of England (1633-1701) read “Justice-Protestantism-Parliament”.

Western minds, who thought they were freed from the shackles of the Church with Protestantism, could not initially grasp the depth created by the Greek-Latin-Church trio.

That depth surrounded them and resulted in modernism centered on “exclusion/othering/tyranny”.

Modernism withdrew from history with serious consequences, primarily two world wars, the consequences of which exceed the volume of this article.

The great prices he paid and made others pay have weakened the modern minds and made them susceptible to training on their faults like a cat.

The postmodern era that has replaced it offers great opportunities to humanity.

The time when a person is most open to education/learning is when he sees his own mistakes and faults and experiences the calamity that befalls him because of his mistakes.

The nation states of the modern era, which acted on “tyranny” with the logic of “exclusion/othering”, made both their own people and their interlocutors pay heavy prices.

In the postmodern era, “exclusion/othering” was replaced by “solidarity” and “tyranny” was replaced by “tolerance”.

The West, which is at the foot of the Greek-Latin-Church, needs the East more than ever today.

Postmodernity is shifting the axis of the world from the West to the East and this is an unstoppable, unavoidable result.

Western people centered on the “Greek-Latin-Church”, for whom the word “heart” is not in their dictionary, have to kneel before the East for “solidarity” and “tolerance”.

We are beings who need science, that is, reason, for material developments as much as we need religion, that is, heart/soul, for the peace of the soul that represents our spiritual side.

Modernism, which the East mostly called “heart/soul” and neglected the mind, and the West ignored the heart/heart by only focusing on “mind”, no longer exists.

"The missionary impulse has faded and the crusading spirit has disappeared. The age of cultural hegemony has passed. In the postmodern era, culture is no longer something to be fought for, but something to be enjoyed."

(Zygmunt Bauman (1925-2017), Modernity and Ambivalance, Cambridge Press/1991, Ayrıntı Yay./2003, trans. İsmail Türkmen, p.376)

The world needs postmodern approaches that will bring the mind and heart, sciences and religious sciences hand in hand, heart to heart, and center on “tolerance and solidarity”.

The current state of the world is once again calling Muslims to duty.

The world is more inviting and in need than ever for Muslims who have educated themselves, know the world, speak several languages, have transcended local borders, are big-hearted and have sharp intelligence.

The road educates, migration matures, patience and stability lead to victory/perfection.

“The Call”, the best movie made about our Prophet (pbuh), began with the equestrian messengers setting out to carry the climate of “mercy and compassion” to all parts of the world.

The world is currently; He is waiting for Muslims who are equipped with mercy, solidarity, compassion and tolerance, who live the truths they have learned first for themselves, whose mind and heart act together (4X4) with longing and longing.

Come on! Hit the roads…

ETİKETLER:

NELER SÖYLENDİ?